Heb je er weleens over nagedacht hoe jij herinnert wil worden als je er niet meer bent? Toch belangrijk om daar even bij stil te staan. Want hoe sta jij in het leven, hoe zien mensen jou? We hebben één zekerheid in ons leven en dat is dat dit leven niet oneindig is. Op een gegeven moment keren we terug naar huis.

De dood…er wordt weinig over gesproken. Doodgaan heeft voor iedereen ook een andere betekenis. Voor de een, een angstaanjagende gedachte, voor de ander iets rustgevends.  De dood hoort bij mij net zo bij het leven als een geboorte. En gelukkig krijgt het steeds meer ruimte, mag het een plekje krijgen in het leven. De dood is voor velen sterk verbonden met verdriet, verdriet voor de persoon die is overleden, verdriet voor diegene die achterblijven. Maar dood is ook verbonden met herinneringen, met vreugde, met dankbaarheid voor de ontmoeting in het leven.

Nu in deze tijd waarin Corona heerst, lijkt het alsof de dood niet mag bestaan. Dat we moeten vasthouden aan ons leven. Het leven is altijd te kort en de dood komt vaak onverwachts. We willen controle houden op ons leven. De dood laat ons zien dat dat niet altijd kan. Dat je je moet overgeven aan het leven. En iedereen weet dat van binnen ook wel. Maar weten en doen, weten en voelen is iets anders. Er zijn vele liedjes over geschreven, bijvoorbeeld “Leef alsof het je laatste dag is”. Beetje overdreven, maar er zit een mooie boodschap in. Leven, in plaats van geleefd worden. Je kunt beter spijt krijgen van dingen die je hebt gedaan, dan spijt krijgen van dingen die je niet hebt gedaan. Wanneer heb jij voor de laatste keer iets nieuws gedaan?

Maar ook liedjes over het afscheid, zoals bijvoorbeeld: “Afscheid nemen bestaat niet”, van Marco Borsato. Liedjes die we nodig hebben om onze emoties te kunnen verwoorden. Liedjes die we nodig hebben om te kunnen rouwen, om te kunnen loslaten, om te kunnen helen.

En ik weet dat ik anders tegen het leven aan kijk dan velen van ons. Voor mij zijn overleden personen net zo levend als levende personen. Alleen hun fysieke lichaam is er niet meer. Daardoor is de verbinding voor mij zelfs intenser. Er is geen muur, geen mist, geen schaduw meer.

Voor mij is doodgaan, ook hetzelfde als terug naar huis gaan. De mensen die we hier lief hebben, zien we daar ook terug. Dood is ook geen beladen onderwerp in mijn gezin. Mijn man en kinderen weten natuurlijk wat ik doe, kan en ervaar. Toen mijn dochter nog klein was, zei ze een keertje tegen mij: “mam, het is niet erg als oma of iemand anders een keer doodgaat. Ik heb immers jou nog om met hun te kunnen praten. Maar wat nou als jij doodgaat, hoe kan ik dan nog met jou praten?”  Dat kwam natuurlijk wel even binnen. Kinderen kunnen het altijd zo mooi verwoorden.

Vaak is er iets voor nodig om even stil te staan bij het leven. Een uitvaart is daar een mooi voorbeeld van. Dan word het leven even stil gezet en denk je automatisch na over je eigen leven. Over wat echt belangrijk is in het leven. Over je dierbaren en de keuzes die je maakt of hebt gemaakt. Een uitvaart markeert een nieuw begin. Maar de valkuil in het leven is dat het leven gewoon doorgaat. Alsof je in een file stond, en nu weer door kan rijden.

Gelukkig geven uitvaartondernemingen je nu de mogelijkheid om uitvaartwensen vast te leggen. Om na te denken over je eigen uitvaart. Om na te denken over bijvoorbeeld bloemen en muziek. Ook zijn er reclamespotjes op TV die de nadruk leggen over hoe belangrijk het wel niet is om na te denken over je leven, over hoe je herinnert wilt worden en hoe je begrafenis zal zijn.

En misschien is het nu in deze tijd (Corona) niet het juiste moment om hierover te schrijven, of misschien juist wel. Wanneer is namelijk het juiste moment…

Muziek is belangrijk in mijn leven. Het zijn niet alleen de woorden, het is het ritme, de klanken, het gevoel en het aanraken van een emotie. Het liedje “Remember me” van Eivor, raakte mij diep en leidde mij tot het schrijven van deze tekst.

Het gaat er in dit leven eigenlijk niet om wat je doet, maar om wie je bent en hoe je het leven beleeft. Durf jij los te laten wie je dacht te zijn en te accepteren wie je bent?