Dit is het verhaal van Robby. Hij was een kleine jongen die bij zijn toch al wat oudere moeder woonde. Zijn moeder wilde graag dat hij piano leerde spelen, omdat zij zo graag zou willen dat haar zoon voor haar zou spelen. Ze stuurde de jongen daarom naar een pianolerares die de jongen onder haar hoede nam. Er was echter een klein probleem. Robby was namelijk muzikaal niet erg onderlegd en was daarom een trage leerling. De lerares had weinig vertrouwen in de jongen vanwege zijn lichamelijke zwakte. De moeder daarentegen was echter heel enthousiast en stuurde Robby iedere week naar de lerares.

Op een dag kwam Robby niet naar de pianolessen. De lerares dacht dat hij het had opgegeven en was met die gedachte best gelukkig. Ze had immers toch weinig hoop voor Robby. Niet lang daarna had de lerares de taak een pianoconcert in de stad te organiseren. Ze stuurde daarom folders naar de studenten en het publiek om toch vooral naar het concert te komen. Plotseling ontving ze van Robby een telefoontje waarin hij aanbood deel te nemen aan het concert.
De lerares vertelde Robby dat ze van mening was dat hij daar niet goed genoeg voor speelde en dat hij daarnaast geen leerling meer was omdat hij niet meer naar de lessen kwam. Robby smeekte haar om hem een kans te geven en beloofde haar plechtig dat hij haar niet teleur zou stellen. Uiteindelijk gaf ze toe en deelde hem als laatste in, hopende dat hij zich dan misschien op het allerlaatste moment toch nog zou bedenken.

Toen de grote dag eindelijk kwam, was de zaal afgeladen vol en de kinderen deden allemaal hun uiterste best. Eindelijk was het Robby zijn beurt en toen zijn naam werd genoemd liep hij het podium op. Hij was niet netjes gekleed en zijn haar was niet gekamd. De lerares was behoorlijk nerveus, want Robby’s optreden kon de tot dan toe goed verlopen avond helemaal verpesten. Toen Robby begon te spelen werd het publiek stil en was verbaasd over het talent waarmee de jongen speelde.

Uiteindelijk bleek hij de beste speler van de hele avond te zijn. Aan het eind van zijn optreden gaven het publiek en de lerares hem een staande ovatie. Vanuit het publiek kwam de vraag hoe hij toch kwam dat hij zo fantastisch kon spelen. Met de microfoon voor hem zei Robby: “ik was de laatste weken niet in staat om naar les te gaan, omdat er niemand was die me kon brengen nu mijn moeder met een vergevorderd stadium van kanker bed moest houden. Ze is eergisteren overleden en ik wilde zo graag dat ze me zou horen spelen. Dit is namelijk de eerste keer dat ze in staat zal zijn me te horen spelen omdat ze in haar leven doof was. Nu weet ik
dat ze naar me luisterde en daarom heb ik vandaag op mijn best gespeeld!”