Aandacht…iedereen heeft dat nodig…in wat voor vorm dan ook.

Aandacht…gezien en gezien worden…erkenning….waardering…er mogen zijn…

Ik kom het zo vaak tegen in mijn praktijk.
Laatst had ik een consult met een prachtige, sterk ogende vrouw. Gespannen nam ze tegenover mij plaats. Het eerste wat ik voelde was pijn. Diepe pijn. Pijn om en voor zichzelf. Maar zo zag ze het zelf nog niet. Ze omschreef het als pijn omtrent de situatie waarin ze zat. Pijn vanuit de omgeving om de situatie. Pijn in de vorm van overtuiging, afwijzing en onbegrip. Pijn om niet gezien en serieus genomen te worden, los van de situatie.

Pijn, diepe pijn. Ik zag het kind in haar in een donker hoekje zitten. Knietjes opgetrokken, armpjes erom heen. Een lief, zacht kind. Makkelijk in omgang, maar niet gezien als kind, een puur kind. Pijn om het zijn, het mogen zijn.

Aandacht, het gevoel gezien te worden, waardering en begrip te krijgen, is een van onze basisbehoeftes. Zo belangrijk voor een kind, voor het zelfvertrouwen. Zo belangrijk in het proces in ons leven. En niet alleen als kind, maar in alle fases van je bestaan. Het is soms bijna onzichtbaar aanwezig, ons verlangen naar erkenning. We hebben allemaal een sterk verlangen om gezien en gehoord te worden door de mensen om ons heen, om te passen in, en een doel te hebben in het grote geheel.

Aandacht….het brengt mij terug naar mijn dochter toen ze nog een klein meisje was. Ze zat in groep 2 van de Basisschool. Het ging allemaal goed op school, ze had veel vriendinnetjes, alle werkjes deed ze zoals behoren en met gemak kon ze door naar groep 3. En toen veranderde er iets. Ze was niet meer het makkelijke kind, haar werkjes maakte ze niet meer af. Lezen wilde ze niet meer. Ze ging zich anders gedragen. De juf wist niet waarom en dacht dat het mijn dochter allemaal te veel werd. Wellicht had mijn dochter de lat voor zichzelf te hoog gelegd. Maar zo voelde het niet voor mij. Haar beste vriendinnetje had wat moeite op school en de juf deed er alles aan om haar over te laten gaan naar groep 3. Super voor dit kind en super van de juf. Maar mijn kind zag de aandacht die haar vriendinnetje kreeg van de juf. De juf zat altijd bij haar. En die aandacht kreeg mijn dochter niet. Ze was immers een makkelijk kind en had geen extra aandacht nodig. Toen ik dit de juf uitlegde en dat het enige wat ze nodig had was gezien worden door haar, zo simpel als een aai over haar hoofd of een complimentje over haar werkjes. Aandacht in de vorm: dat de juf liet zien dat mijn dochter in beeld was. En alles was weer opgelost.

Aandacht…iedereen wil gezien worden….iedereen zoekt de bevestiging voor zijn bestaan.

Aandacht…zo simpel…een kroel, een complimentje, een zacht gebaar.

Aandacht….gewoon om je zijn, om je bestaan, niet om je gedrag of situatie. Aandacht, zonder voorwaarden, zonder grenzen, zonder onderhandelingen, zonder situaties. Gewoon aandacht, niet meer en minder, om de persoon die je bent.

Aandacht…een moment van rust, een moment van loslaten in het hier en nu. Een moment van er simpelweg zijn.

Aandacht voor jou en mij, voor hem en haar, voor iedereen.
Je mag er zijn.

❤️ Liefs Ellen