Ostara is niet alleen de naam van het feest dat we vandaag vieren maar ook de naam van een godin.

Zij leefde vroeger toen er nog geen wolkenkrabbers waren. Geen auto’s, geen elektriciteit, geen steden en geen christendom. Iedereen leefde op heidense manieren en zorgde voor zichzelf en zijn gezin.

Ostara had alleen geen gezin. Ze woonde in het bos in een grot met een kleed van klimop als voordeur. Ze leefde van dat wat het bos haar kon geven en had een koe voor melk en een kip die eieren voor haar legde. Met die kip was echter wat raars aan de hand. Je moet namelijk weten. Ostara stond in de wijde omtrek bekend als magiër, als heks. Had je iets nodig wat je niet kon krijgen, moest er iets gebeuren waar het hoog tijd voor werd en gebeurde dit maar niet? Groeide je gewassen niet, werd je vrouw maar niet zwanger? Dan moest je naar haar toe. Zij kon voor bijna alles zorgen en daar had zij haar kip voor nodig.

Dat kwam doordat de kip op een dag haar magisch amulet had opgegeten die zij nodig had voor haar kunsten. Sindsdien had zij de kip nodig bij alles wat zij op magisch vlak wilde laten groeien. Ze nam dan de kip en vroeg hem in een vreemde onverstaanbare taal om het gene voor haar te laten uitkomen. De kip legde dan vervolgens een ei die Ostara aan haar klant
meegaf.

Kreeg de koe geen melk meer? Legde je het ei in de stal. Groeide je gewassen niet meer? Dan begroef je het ei in de tuin. Werd je kaal? Dan legde je het ei onder je kussen. En eens in het jaar legde de kip voor Ostara een heel speciaal ei. Dit ei zorgde ervoor dat de zon langer zou schijnen, de dagen langer zouden worden, de donkere koude nacht zou verdrijven en de
lente met zich mee zou brengen.

Maar op een gegeven moment, zo’n 9 jaren na de kip haar amulet had opgegeten gaf de kip geen eieren meer. Ostara ging naar zijn hok en vroeg de kip om een ei te leggen zodat het land van de boer mocht ontdooien. Ostara wachtte in haar grot een hele dag, zoals altijd. Maar toen zij weer in het hok van de kip ging kijken vond zij daar geen ei. Alleen de kip die haar boos aankeek. Ostara snapte er niks van en ging het droevige nieuws aan de boer vertellen. Die middag kwam de boswachter, hij vroeg haar ervoor te zorgen dat de bomen knoppen zouden krijgen. Ostara ging naar haar kip en vroeg haar hier een ei voor te leggen. Maar de volgende dag lag er weer geen ei in het hok. En zo ging het een hele maand door.

De kip legde geen ei voor de herder zodat zijn schapen lammeren zouden krijgen. De kip wilde geen eieren leggen voor de vrouwen die zwanger wilden worden en de kip wilde geen eieren leggen om het gras weer groen te laten worden.

Ostara was moedeloos. De kip moest weer een ei leggen om de zon langer te laten schijnen, de dagen langer te maken. Een ei die de donkere koude nacht zou verdrijven en de lente met zich mee zou brengen. Maar als de kip geen eieren meer wilde leggen dan zou het voor altijd winter blijven. Ostara besloot om de kip in de gaten te blijven houden gedurende de dag. Misschien zou ze er dan achter komen waarom de kip geen eieren meer legde. Ze vroeg de kip het speciale ei te leggen. Ze liep daarna weer weg zoals ze altijd deed. Maar bleef een stukje verderop achter een bosje schuilen en hield de kip de hele tijd in de gaten. Zo’n 5 minuten later ging de kip moeilijk kijken, de kip maakte een raar geluid en plop daar kwam het ei. Het was een prachtig ei, groot en mooi rond en helemaal rood. Van dat mooie rood dat je doet denken aan de ochtendgloren. Ostara was blij dat de kip haar dit speciale ei toch niet zou onthouden. Maar wat de kip toen deed liet Ostara raar opkijken. De kip pakte het ei op en hupste het op haar rug. Waggelend liep de kip haar hok uit en liep het bos in. Ostara volgde en liep de kip achterna. De kip ging steeds dieper in het bos en op een gegeven moment raakte Ostara de kip kwijt. Bedroefd liep Ostara weer terug naar huis. Ze hoopte dat de kip nog terug zou komen en vroeg zich af of de kip dit telkens deed met haar eieren.

Toen de avond inviel was de kip nog niet naar huis terug gekeerd. Pas in de ochtend zag ze de kip weer terug. Ze ging naar haar toe en vroeg haar om uitleg. De kip zei haar boos dat zij het zat was om kip te zijn en almaar eieren te moeten leggen. Zij wilde weleens iets anders en daarom verstopte zij haar eieren elke keer. Ostara was boos op haar kip maar kon haar
geen ongelijk geven. Om elke dag jaar in jaar uit telkens maar het zelfde te moeten doen dat gaat vervelen op het gegeven moment. Ze vroeg de kip of ze nog wist waar ze haar eieren had gelaten, want ze waren belangrijk en moesten terug worden gevonden. De kip wist het niet meer, ze zou ze nooit terug kunnen vinden. En met zoeken zouden ze nooit op tijd zijn.

De kip zei “als ik nou iets sneller was geweest was het me misschien nog gelukt”. Dat bracht Ostara op een idee. De kip wilde iets anders en ze moest sneller kunnen zijn om het ei op tijd te kunnen vinden. Ostara veranderde haar kip in een haas. De kip was dol blij, ze vond het geweldig. Geen lastige vleugels meer waar ze niks mee kon, haren in plaats van veren. En ze
was veel sneller. Ze voelde zich zelfs slimmer en als haas kon zij geen eieren meer leggen. Het betekende een heel ander leven. Ostara vroeg haar vlug het speciale ei terug te vinden. Als ze voor morgenochtend het ei zou vinden zou Ostara haar belonen met wat ze maar wilde. De haas ging vlug want dat wilde ze wel.

Ostara ging naar het dorp en vertelde iedereen waar ze achter was gekomen. Het hele dorp zette een zoekactie op touw om alle eieren terug te vinden die de kip zoek had gemaakt. Er werd de hele dag gezocht en om de zoveel tijd hoorde je de mensen juichen. Dan was er weer een ei gevonden. Tegen de tijd dat de zon onder ging waren alle eieren terug gevonden en vierden de mensen een groot feest. Maar de haas was nog nergens te vinden. Ostara maakte zich zorgen. Ze was bang dat de haas zich niet meer zou durven te vertonen. Daarom besloot ze het hele huis te versieren met haasjes en kippen om de haas het idee te geven dat hij speciaal was en dat de mensen hem dierbaar waren. Andere mensen deden met haar mee. En toen de haas dit zag kwam hij te voorschijn. Zij had inderdaad niet durven komen omdat ze zich schaamde voor haar daden. Ze plaatste het Speciale ei in het speciaal daarvoor versierde houten kruis die zij op het dorpsplein neerzetten. De zon kwam op en het was inderdaad warmer en eerder gekomen dan de dag daarvoor. Ostara vroeg wat de haas wilde als dank. De haas vroeg haar weer terug te veranderen in een kip. Ze voelde zich nu speciaal en vereerd en wilde niemand teleurstellen. Ze vroeg of ze elk jaar net na ze het speciale ei had gelegd weer voor even in een haas mocht veranderen om de bossen te doorzoeken. Ostara stemde hier dolgraag mee in. Na dat jaar verstopte de kip haar eieren vanaf een maand voor ze het speciale ei moest leggen. Deze keer niet stiekem maar als traditie waar het hele dorp achter stond. Op de dag dat ze het speciale ei dan had gelegd verstopte ze het eerst en veranderde Ostara de kip weer in een haas en gingen ze met zijn allen weer opzoek.